7/09/2010

Desazón. La sensación perpetua de no saber amar. De no poder transformar al otro, impulsarle, obligarle a que se quiera.
No podía estar contigo, porque no sabía hacerlo. Me hice pequeña a tu lado, creo que no contigo. Y hoy estoy segura de que fui yo (mañana probablemente ya no). Aunque tú a veces no me vieras (pero me mirabas).
Aun me duelen las cosas que me dolían entonces, tal vez sean ellas las que no dejan espacio al dolor de la pérdida.
Lo que me cuesta de sobrellevar es la sensación, la certeza de repetición, de inflinguir dolor, de no saber preparar el terreno para que algo amortigüe el golpe. Cada vez se repite, tal vez no la situación, no los motivos; pero sí la sensación. La desazón.
 
Creative Commons License
obra de schokolade-n està subjecta a una llicència de Reconeixement-Compartir Igual 3.0 Espanya de Creative Commons
Creat a partir d'una obra disponible a schokolade-n.blogspot.com