2/19/2011

Maldigo mis raíces

No las quiero, quédatelas. Quédate la denomiación de origen, ese territorio, esos espacios, y esa gente que me modula cada día, que me moldea a su antojo y con mi consentimiento. Ya no quiero más, necesito no querer más. Si la gente es lo único que me mantiene pegada al mundo, no voy a permitir, ni siquera sé, que me aferre a él.

Si te enamoras, hazlo, pero de otra, a mí dejadme sola. No en paz, pero sí sola, ya decidiré yo qué batalla libro y en qué guerra lucho. Quedaos con todo que yo dispondré de mi tiempo. Volved a cavar cuevas, abonad la tierra; yo me largo a campos áridos. No quiero saber de ti, recorrerte, ni de tu mundo; me construyo en el mío, paralelo, propio: ausencia activa. Si me reconoces es porque erré; y así prefiero cargar la mochila, abandonarla en una esquina y empezar a caminar. El rumbo es otra falacia más, márcalo tú, que yo descompensaré la brújula, si quieres un norte, búscame en el centro. En el centro mismo del universo (la tierra de nadie que cega con un solo ojo), sin horizonte.

Quedaos con mis raíces (arrancadlas), que yo me fabricaré mis alas (de cera) para arrastrarme en dirección contraria al sol. No sigas mi estela, nunca será la tuya.

No hay comentarios:

 
Creative Commons License
obra de schokolade-n està subjecta a una llicència de Reconeixement-Compartir Igual 3.0 Espanya de Creative Commons
Creat a partir d'una obra disponible a schokolade-n.blogspot.com